Op een zonnige vrijdagmorgen vertrokken vijf vrienden met een gedeelde schaakpassie in een overvolle Ford met dakkoffer richting Frankrijk, om daar wat te gaan leven als een gepensioneerde god. De reis verliep zonder noemenswaardige incidenten of accidenten – zelfs geen koplamp ging verloren – tot we Parijs naderden; een afrit naar Bordeaux werd gemist omdat die enkel voor Jeanetten was bestemd, en enige files later zorgde een veel te laag geconstrueerde tunnel ervoor dat we moesten improviseren, als we tenminste onze reis wilden verder zetten mét onze tjokvolle dakkoffer. Aldus moest Ferry opeens met vaardige hand verkeersagent spelen en onze koets over 6 snelwegrijvakken heen begeleiden naar een veilige edoch onbekende uitweg, zodat we plots de Arc de Triomphe voor ons zagen opdoemen, wat achteraf gezien wellicht een duister voorteken was. (Sorry Eden, Kevin en Axel, maar ’t is ook onze schuld niet dat die Fransen geen deftige tunnel kunnen bouwen.

       Enfin, een dik uur later verwijlden we nog steeds in het Bois de Boulogne met zijn talrijke bosnimfen, en waren we reeds 43 maal de Seine overgestoken. (Overigens is 43 exact het dubbele van 22, en is het dus uiteraard ook een priemgetal.)  Soit, daarna passeerden we fluks Chartres, Orleans en Poitiers en intussen probeerde Jan een grap te verzinnen over een neger in een cabrio en Liesbeth Homans. Nog enige tijd later staken we de imposante Gironde over, en stilaan kwamen we in de Landes, voorheen een armzalig en ongezond moerasgebied waar horige boeren een kort en bruut leven leidden, maar dat sinds het einde van de 18de eeuw werd geconverteerd in bosgrond; bossen met vooral dennen en eiken, enigszins scheefgegroeid door de wind, en daarna nog eens bossen en bossen, slechts doorsneden door kaarsrechte, ellenlange wegen. En zo belandden we uiteindelijk in Hourtin-dorp, en daarna nog eens 3 km verder, op de western-camping waar cowboy Rik een caravan voor ons had gereserveerd.

                God, wat hadden we dorst …. snel bagage afladen en terug naar het dorp voor een paar frisse pressions, ware het niet dat auto’s na halfelf de camping niet meer kunnen verlaten. Zodoende stonden wij om exact 22h32 voor een gesloten slagboom, en zat er dus niets anders op dan de 3km naar het centrum te voet te overbruggen. Als je dorst hebt, is er niets heilzamer dan een lange nachtelijke wandeling om nog meer dorst te krijgen, en na zo’n helse beproeving smaakt zo’n schamele Kronenbourg helemaal als een engeltje dat op je tong piest; nog 4 Kronenbourgs later konden we spreken van een geslaagde dag, hoewel Jans grap over Liesbeth Homans en een neger in een cabrio nog steeds niet van de grond kwam.

                 Die nacht ondervonden we dat de britsen in onze caravan nog dateerden uit de tijd der Mohikanen: Ferry moest -uiteraard- gaan plassen, maar in de plaats daarvan zakte hij door de lattenbodem van zijn bed, waardoor hij als een hagelwitte parel in een oester opgesloten zat in zijn matras. Jan verging het niet veel beter; hij rukte zich door zijn bed heen terwijl de hele caravan stond te trillen als een pril elsenblad in een voorjaarsstorm. En nu we het toch over stormen hebben: op onze tweede avond in de caravan barstte er een verschrikkelijk onweer los, bliksem en donder en donder en bliksem en pijpenstelen regen waardoor Riks imposante Ford bijna in de moerassige grond verzonk. En net toen Jo meende te moeten meedelen dat volgens hem ’t ergste wel gepasseerd was, steeg vlakbij de bliksem in gevolgd door een onwerelds gedonder, waardoor de hele camping terstond in duisternis werd gehuld.

                 Ondertussen hadden we onze eerste partij reeds gespeeld op het toernooi van Hourtin. Daar zouden de hele week wel 56 schakers uit Frankrijk, Spanje, Duitsland en België elkaar bekampen om de ultieme hoofdprijs – je eigen gewicht in flessen Medoc-wijn – weg te kapen, wat Jan reeds weken op voorhand had doen besluiten om zijn dieet op een laag pitje te zetten, teneinde zoveel mogelijk flessen wijn binnen te halen. Het toernooi was vooral wat het beloofde te zijn: heel ontspannen. Nooit hebben we een leukere schaaklocatie gezien. Toegegeven, de zaal zelf was nogal afgeleefd – de schakers eveneens – en vooral zeer warm, maar een mooi en groot, bezwembaar meer en een zonovergoten jachthaventje met leuke terrasjes en dito serveersters op slechts 100 meter afstand waren meer dan geschikt om de ontgoocheling van verloren schaakpartijen door te spoelen en om gewonnen partijen gelukzalig te savoureren. Bovendien werden de partijen incidenteel opgeluisterd door een speler die belletjes had meegebracht en door Kurt, die meende niet te mogen achterblijven, en die dmv geïmproviseerde castagnetten zijn tegenstander en vooral zichzelf helemaal van de kaart wist te brengen.

              Ieder van ons speelde uiteindelijk een goed of op zijn minst bevredigend toernooi. Kurt, Ferry en Jan behaalden 4,5 op 9, Rik en Jo 4. Dagprijzen (een fles wijn) werden behaald door Jan, Jo en piraat Rik, en die laatste kaapte uiteindelijk nog een ratingprijs mee, zodat op de terugweg Riks Ford wel iets had van een wijnkelder.

             Maar het schaken speelde voor geen van ons de hoofdrol. Die was vooral weggelegd voor het ongegeneerde, zomerse genieten: de 3 rijke barbecues die we organiseerden, de hele oesterkolonies die we naar binnen slurpten, de mosseltjes met roquefort of op zijn Baskisch, de gebeurlijke biertjes en wijntjes die ons geheel toevallig overkwamen, het intens beleven van 2 prachtige Rode duivel-matchen tegen Japan en Brazilië tezamen met onze Waalse en Vlaamsche vrienden, de lekkere en heilzame caffees-au-lait die vooral door Jan werden gesmaakt, het quasi obligate zonnen aan het western-zwembad waarbij Kurt veranderde in een roodhuid of het voldaan rondzwemmen in het meer, de wandeling op de markt en het strand van Montalivet, zo’n 20 km verderop aan de Atlantische kust, en vooral het intense genoegen om tezamen een fijne tijd door te maken. Alleen jammer dat Jan nauwelijks vorderingen had gemaakt met zijn grap over een neger in een cabrio en Liesbeth Homans. Misschien voelen jullie zich geroepen om deze grap af te maken ? De mooiste inzending wordt beloond met een exclusief LSV-chesspirant-t-schirt, maatje XL.

              Kortom, we beleefden een uiterst fijne tijd, en likkebaardend kijken we al uit naar de oest…, ik bedoel, naar de schaakpartijen van volgend jaar.

               Santé, Jo