Clubkampioenschap Lokeren: A-reeks: Spelersvoorstelling

Al een parallel trekkend met toekomstige teamvormingen voor interclub of andere vormen van samenwerkingen in andere tornooien wil ik de deelnemers even naar voor brengen als strijders van eer, 12 ronin die vooraleer ze het komende seizoen met vernieuwde kracht de tegenstanders gaan te lijf gaan, eerst elkaar op een hoger niveau trachten te brengen door een verbeten interne strijd te voeren en elkaar op een hoger niveau te brengen. In vergelijking met het voorbije jaar zijn er dan ook heel wat nieuwe gezichten die de “gevestigde waarden” uit de Reeks A het vuur aan de schenen komen leggen. Eén van die nieuwkomers is Wahidullah Delavarzadeh of kortweg Wahid (al heb ik er al een paar Walid horen zeggen). Nog maar onlangs toegetreden tot de club, maar alvast met het voordeel van de historische Perzische kennis van het edele schaakspel. Zijn voorronde was misschien min of meer anoniem, aangezien hij niet altijd aanwezig kon zijn en vaak ook op alternatieve (reserve)data moest spelen, maar hij bewees toch dat zijn aanwezigheid een versterking kan zijn voor de club. Hij versloeg toch enkele gevestigde waarden uit de B-reeks. Al vermoed ik dat de eerste reeks nog net een ietsje te hoog gegrepen is, het zal voor hem alvast een leerrijke ervaring zijn. Ik hoop dat hij alvast voldoende dagen vrij kan maken en alle partijen kan spelen. Een ander nieuw gezicht in reeks A is Maxim Staessens, een jeugdprodukt dat zijn eerste vleugels uitslaat in de competitie en al direct een aantal verrassende uitslagen op het bord bracht. Het moet gezegd dat het in zijn voordeel speelt om op een kortere tijdslimiet te spelen. Ook hij speelde een anonieme voorronde, totdat hij eensklaps de scalpen van twee sterkere spelers (Guido en Dirk) aan de haak sloeg en hierdoor in de kop van de klassering terecht kwam. Al vrees ik dat hij op een normaal speeltempo weinig punten zou rapen, op het versnelde tempo is het steeds opletten geblazen. Als leerschool is het uiteraard voor hem een leuke uitdaging en is elke scalp erbij een extra trofee om aan de muur te hangen. Patrick Hertelé heeft door het lot en de omstandigheden geen makkelijke taak toegewezen gekregen. Door het uitvallen van Pieter, de rare laatste ronde loting van Roger en het tijdelijk uit vorm zijn van Dirk, kwam hij plots bij de eerste twaalf terecht. Zijn voorronde was zeker op waarde en door de uitbreiding van reeks A naar 12 deelnemers kwam hij nog net bij de “elite”. Zijn doelstelling is uiteraard eenvoudig, al zal ze moeilijk uitvoerbaar zijn: elke partij vechten in de hoop er een resultaat uit te sleuren, hij zal steeds de underdog zijn. Voor hem heb ik de goeie raad die ik ooit ook meekreeg in mijn eerste competitie op het hoogste niveau: alle partijen zijn er om te leren, en vooral de competitiepartijen zijn er om sterker te worden voor de tornooien buiten de club. Anders verloopt het voor William Boudry. Al laat zijn ELO rangschikking het anders uitschijnen, hij is zeker een te duchten tegenstander die niet mag onderschat worden. Goed opgeleid binnen de club en steeds leerzuchtig om nog sterker te worden doet hij overal kennis en ervaring op. Ook voor hem geldt het feit dat hij wat wordt bevoordeeld door het snellere speeltempo. (Ik weet het, ik sta alleen in de woestijn met mijn pleidooi dat ook de jeugd op 2u KO competitie zou moeten spelen en desnoods vroeger op de avond moeten starten aan hun partij, maar misschien geeft de toekomst mij gelijk). De top drie zie ik hem nog niet halen, maar hij zal misschien wel de rangschikking mee bepalen doordat er van de top punten tegen hem gaan verliezen. Na dit eerste viertal komt er een rijtje die we soms wat gemakkelijk onder de noemer “oudgedienden” wegschrijven, maar die in de praktijk nog zeer jong van hart zijn en het op basis van hun kennis en ervaring de anderen zeer moeilijk maken. Gaspard Bosteels heeft een heel knappe voorronde achter de rug en heeft zich oververdiend geplaatst voor de eerste reeks. Een ambitie die vanaf ronde één al zijn doelstelling was. Ik apprecieer dan ook enorm zijn vechtlust en vastberadenheid om tot dit doel te komen. Als “oude krijger” is hij nog steeds te duchten, en een moeilijke klip om te omzeilen. Guido Claeyé komt uit een geslacht van schakers en is met de schaakstukken tussen de soep en de patatten opgegroeid. Zijn voorliefde voor het spel uit zich ook in zijn inzet voor de jeugd en de club. Soms wel eens ten koste van de partijen op zich maar dat neemt hij er  graag bij. Vorig jaar net reeks 1 gemist, maar dit jaar er opnieuw bij en net als alle “ervaren rotten”, moeilijk opzij te zetten door de jeugd. Ben wel benieuwd naar zijn partij tegen Maxim als revanche uit de voorronde. Frans Buyle tenslotte is eigenlijk ook een tijdje uit het zicht van de schijnwerpers gebleven tijdens de voorronde. Pas op het allerlaatste moment kwam hij plots tevoorschijn om met een felle jump over Pieter zijn plaats opnieuw (net als vorig jaar) op te eisen in de hoogste reeks. Voor hem geldt net zozeer als voor de voorgangers dat hij waarschijnlijk net te kort komt om voor het podium te spelen, maar de titelkandidaten zullen hun beste beentje moeten voorzetten om van deze drie “anciens” te winnen en geen punten te verliezen. Wie kent er Ferry Zatyko nog niet? Die heeft dan de laatste 30 jaar niet in het Waaslandse schaakleven vertoefd. Een naam wijd en zijd gekend en vereenzelvigd met een knoestige Hongaarse knotwilg uit de poesta-steppe, die je af en toe wel eens een tak kan afnemen maar nooit met wortel en al uit de grond krijgt. Des te robuuster en verschrikkelijker om hem aan de andere kant van het bord te hebben, des te vriendelijker en aangenamer in de omgang tijdens de na-analyse (of wat ervoor moet doorgaan ;-) ) Ferry zal niet de ambitie hebben om de titel weg te grijpen, maar zal met de allerbeste glimlach een kandidaat winnaar een ferme loer draaien en hem even de dieperik gooien van die afgrond tussen de 7^e en 8^ste rij. Over mezelf kan ik eigenlijk kort zijn, in de voorronde gestart met een achterstand van twee ronden had ik als enige ambitie om nog te proberen in die reeks A te geraken. Door de omstandigheden dat de eerste reeks werd uitgebreid van 8 naar 12 was ik er toch nog bij. Voor de rest ben ik zo’n beetje de “dark horse” van de reeks, nog niet echt gekend, maar ook nog niet op de hoogte van speelwijzes en –stijlen van de andere clubleden. Dat kan dus alle kanten uit! Waarmee we terecht komen bij de top drie die terecht een aanspraak maken op een podiumplaats: Kurt Van Wiele is zo een typische speler die het sterkere spelers altijd moeilijk maakt en altijd zijn kans zoekt om vanuit de opening tegenspel te creëren. Maar vooral ook een speler die enorm degelijk zijn resultaten behaalt en als onderdeel van een team een groot aantal punten bijbrengt. Een dergelijke rots in de branding is altijd een puntenraper waarmee ook in een competitie rekening moet gehouden worden, alleen al omdat hij weinig punten verliest. Intrinsiek is hij nog niet zo sterk als de top twee, maar zoals duidelijk bleek uit de voorronde, is hij er niet ver af, en kan hij bij momenten verrassen. Ons aller voorzitter – tornooieider – interclubkapitein – manusje van alles Timothy De Rycke (schrijf ik het zo goed? Want zelfs in mijn eigen familie vind ik deze naam onder drie verschillende schrijfwijzen terug ;-) ) is duidelijk een speler die zijn team voorgaat, alle moeilijkheden tracht te overwinnen en er verbeten voor vecht om een goed resultaat te halen. Wel op het bord is het ook van dattum, Timothy zal steeds zijn kansen in een stelling zien en er voor gaan. In de competitie is dit een kwaliteit die je ver brengt en ik zie hem dan ook tot de laatste ronde strijden voor de titel. En Last but not least, de titelverdediger, de speerpunt van de club, Ward Van Eetvelde. Niet enkel op ELO-sterkte, maar ook op intrinsieke waarde schat ik Ward in als de sterkste speler van de competitie. Vooral zijn kennis ter zake (en zeker ook de manier waarop hij het anderen aanbrengt in de lessen) zorgen voor een surplus in stellingpatroonherkenning en het zien en uitbuiten van mogelijkheden in een stelling of variant. Het enige dat misschien een beetje in zijn nadeel speelt is het tempo. Op een standaard interclub-tempo zie ik hem wel het overwicht op de andere pretendenten behouden. Maar op een KO-tempo speelt net nog dat extraatje mee, waarin anderen een kansje krijgen… wie weet ook in deze competitie? Want in een één-rondige competitie is het net dat wat telt: zo weinig mogelijk punten verliezen. Een fout rechtzetten is moeilijk, twee fouten waarschijnlijk te veel. Want in een rechtstreeks duel met een medekandidaat kan je maar 1 punt terugwinnen. Raf